تأثیر ساکشن لوله تراشه به دو روش استاندارد و معمول بر شاخص‌های همودینامیک بیماران بستری در بخش‌های مراقبت ویژه بیمارستان‌ منتخب آجا

مقدمه: ساکشن درون لوله تراشه یکی از مداخلات مهم در مراقبت از بیماران وابسته به دستگاه ونتیلاتور می‌باشد و معمولاً توسط پرستاران انجام می‌شود که چنانچه به روش صحیح انجام نشود، عوارض بسیاری خواهد داشت. هدف: این پژوهش با هدف تعیین تأثیر ساکشن لوله تراشه به روش استاندارد و معمول بر شاخص‌های همودینامیک بیماران بستری در بخش‌های مراقبت ویژه انجام شده است. مواد و روش‌ها: روش این پژوهش، مداخله‌ای از نوع کارآزمایی بالینی می‌باشد که در بخش‌های مراقبت ویژه بیمارستان بعثت تهران در سال 1394 انجام شده است. پس از تهیه دستورالعمل ساکشن استاندارد لوله تراشه به روش مبتنی بر شواهد، توسط پژوهشگر و تائید روایی، جهت 36 بیمار برحسب نیاز و به طور تصادفی، با پرتاب سکه، ساکشن استاندارد (توسط پژوهشگر) و در نوبت دوم ساکشن معمول (توسط پرستار بیمار) یا بالعکس انجام شد. تعداد ضربان قلب، درصد اشباع اکسیژن شریانی (O2Sat) و حداکثر فشار راه هوایی در دم، یک نوبت قبل از اجرای پروسیجر و سپس بلافاصله 5، 10 و 15 دقیقه پس از آن ثبت شد. سپس داده‌های موجود با استفاده از آزمون‌های آماری t مستقل و آزمون آنالیز واریانس با تکرار مشاهدات، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین O2Sat، قبل از ساکشن بین دو روش تفاوت معنادار نداشت؛ اما بلافاصله، 5، 10 و 15 دقیقه پس از ساکشن در روش استاندارد به طور معناداری بیشتر از روش معمول بود (0/05‌P>)؛ اما میانگین حداکثر فشار راه هوایی و ضربان قلب، قبل از ساکشن، بلافاصله 5، 10 و 15 دقیقه پس از ساکشن در دو روش با یکدیگر اختلاف معنادار نداشت (0/05‌P>). بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به اجتناب ناپذیری ساکشن لوله تراشه در پاکسازی ترشحات، با انجام ساکشن به روش اصولی و انجام هیپراکسیژناسیون 60-30 ثانیه قبل و یک دقیقه پس از ساکشن، کاهش زمان آن به کمتر از 15 ثانیه و استفاده از کاتتری با قطری کمتر از نصف قطر داخلی لوله تراشه می‌توان عوارض ناشی از آن را به حداقل رساند و از هیپوکسی بیمار پیشگیری کرد.